sporek.com/blog

Jan Sporek 27 lutego, 2009

Czyli, jak polsko-słowiańska wojna na Greenpoicie ma się do całości Polonii.
Jest rok 1988 – zostaję wybrany Generalnym Dyrygentem Siódmego Okręgu Związku Śpiewaków Polskich w Ameryce, czyli na stany NY, NJ, PA i CT. Co rok, na konwencjach chóralnych słyszę: „trzeba zmienić repertuar, wprowadzić młodych ludzi do Związku, etc”. Próbuję wprowadzić nowy repertuar, próbuję wprowadzać mlodych ludzi i oto na konwencję do Chicago, w 1998 zabieram z chórem Hejnał kilkoro młodych ludzi, którzy śpiewają znakomicie, nie są wplątani w żadne plotkarskie „tajemnice”. W programie konkursowym mam m. inn. świetny utwór Kaszyckiego, „Jastrząb i Orzeł”. Całkowicie współczesna faktura, ale z młodymi ludźmi Hejnał śpiewa to świetnie. Delegaci tejże konwencji wybierają mnie na stanowisko Dyrygenta Generalnego całego Związku. Wydawało mi się, że dostałem kredyt zaufania dla moich artystycznych koncepcji. I co? Jeszcze w Chicago śmiertelnie obraził się na mnie mój poprzednik, który cały czas udawał przyjaciela, licząc na to, że przygotuję mu mój Siódmy-największy w całym Związku Okręg-do koncertu galowego. Oczywiście, że przygotowałem, ale niechcący wybrano mnie w jego miejsce. Koniec przyjaźni, koniec współpracy artystycznej. Kiedy trzy lata wcześniej w Detroit wybierano go na to stanowisko, zrobiłem w moim okręgu specjalną kampanię wyborczą na jego rzecz; agitowałem wśród delegatów moich czterech stanów i w końcu Andrzej Rozbicki został wybrany. Ale w Chicago właśnie delegat z jego chóru postawił wniosek, że generalnym powinienem być ja. Andrzej siedział obok mnie. Zanim wstał ów delegat, ktoś inny postawił wniosek, aby dokonać zmiany dyrygenta generalnego. Ani ja, ani Andrzej nie mieliśmy pojęcia kto mógłby być kontrkandydatem. „Jędrek”, (jak nazywałem Andrzeja) nachylił się do mnie i powiedział:
-„Jak wystawią jakiegoś kandydata, to ja stąd wychodzę”.
-Nie wygłupiaj się – zripostowałem, – nie będzie żadnego kontrkandydata.
W tym momencie wstał ów „nieszczęsny” delegat (zresztą prezes chóru, z Hamilton, w Kanadzie, którym dyrygował Andrzej) i wmówił wszystkim, że ich dyrygent nie nadaje się na to stanowisko, bo to i tamto…no, i podał moją kandydaturę. Andrzej podeptał mi po butach; wyrwał z sali obrad, jak oparzony. Kompletnie nie rozumiałem ani tego zachowania, ani urazy, jakiej doznał. Pół godziny potem, po tajnym głosowaniu ogłoszono, że jestem nowym Generalnym. W tym momencie Państwo Chróścielewscy (tak ci sami z Polskiego Domu Narodowego, na Greenpoincie, w którym ćwiczył mój Hejnał, w którym co roku mój chór śpiewał na akademiach 3 Maja, 11 Listopada, czy w okresie Bożego Narodzenia, ten sam pan Antoni, który trzy lata wcześniej błagał mnie, bym uratował koncert w Katedrze Św. Patryka; „Pan ma tam świetną pozycję, a nasz koncert wisi na włosku, będzie H. M. Górecki i Bachleda”, – błagał.  Oczywiście pomogłem), poczęli krzyczeć, że nie zdajemy sobie sprawy, jak potworny błąd zrobiliśmy, jaką krzywdę wyrządzono ich wspaniałemu przyjacielowi. Przewrotność kabotyńska. Pani Lunia w windzie porównała mózgi niektórych pań-delegatek do mózgów dwónożnych stworzonek szukających ziarenek na podwórkach chłopskich zagród, tak była wściekła, że zastąpiłem „ich przyjaciela”. Tragedia, larum grają! A dyrygenci innych chórów podchodzili do mnie z gratulacjami; bez ogródek wyrażali nadzieję, że „teraz coś się zmieni”. Andrzej, który wydzwaniał do mnie dwa razy w tygodniu z Kanady pytając, jak tam pieśni do koncertu galowego, nie zadzwonił już do mnie nigdy od 1998 roku. Państwo Chróścielewscy zorganizowali „swojemu przyjacielowui” koncert z jakąś zbieraną orkiestrą w kościele Św. Tomasza i wymyślili chór Angelus stawiając inne chóry, z których podbierali członków na krawędzi rozpadu. Na mnie obrazili się dodatkowo, bo nie wyraziłem ochoty na współracę przy owym koncercie, więc po jednej z prób Hejnału dowiedziałem się od prezesa Chróścielewskiego, że „mnie zniszczy”. Minęły trzy lata, wprowadziłem do repertuaru chórów polskich w Ameryce i Kanadzie kilka wspaniałych pieśni Józefa Świdra. Nie ma w Polsce takiego chóru, który nie miałby pieśni tego kompozytora w swoim repertuarze. Znany Polonii Chór Mariański, z Krakowa, który był tu i śpiewał podczas mszy w Katedrze Świętego Patryka w dzień Parady Pułaskiego, ma ponad dwadzieścia utworów Józefa Świdra w swoim programie. Józef Świder jest po prostu genialnym, współczesnym kompozytorem muzyki chóralnej. Przyjechałem na zjazd do Johnstwon, w Pennsylwanii, znowu przywożąc dwie młode śpiewaczki z moim chórem, ale takie, które nie były w Chicago, bo ci młodzi, którzy byli ze mną w stolicy Illinois zrezygnowali natychmiast po powrocie do Nowego Jorku na skutek wydarzeń, jakich byli świadkami na owej konwencji. Konwencja w Johnstown przyniosła mi ogromne rozczarowanie, bo okazało się, że niektórzy dyrygenci mnie po prostu oszukiwali, mówiąc, że ćwiczą, że wszystko jest w porządku. Potem okazało się, że pieśni były kompletnie nie przygotowane, a w końcu balon pękł i bez oporów zarówno dyrygenci, jak i śpiewacy wyrzucili swoje pretensje, że „im się ta muzyka nie podoba”. Zaskoczony był jedynie młody dyrygent z Hamilton (ten, który zastąpił Andrzeja), bo jak oznajmił „on, osobiście jest zakochany w muzyce Świdra”. Jeden z prezesów błysnął z mównicy dowcipem i szerokim intelektem stwierdzając, „że Generalnemu „zaświdrowało” w głowie od muzyki Świdra i każe nam „to” śpiewać.
Pomyślałem: skoro mnie nie chcą takiego, jakim jestem, nie chcą moich koncpcji, to…z Panem Bogiem. I złożyłem rezygnację, choć nie padł wniosek o zmianę dyrygenta generalnego, a jedynie, aby się opamiętał i nie wprowadzał „nowości”. Ale ja nie chciałem być ich ciężarem, wiedząc, że swoich trendów nie zmienię. Dwie młode, które pojechały ze mną nie wróciły nigdy do Hejnału. W Hejnale natomiast, jak tylko przestałem być „Generalnym” uaktywnił się jeden „działacz” i nic tylko podkładał mi nogi, urabiając atmosferę burzącą przeciwko mnie, siejąc plotki o ludziach z zarządu, pisząc paszkwile na skarbniczkę, aż pewnego dnia dowiedziałem się, że za moimi plecami poszukuje dyrygenta. „A to cwany lis” – pomyślałem. Po czternastu latach ciężkiej pracy, z uśmiechem przez krzywe zęby, – taki Czesio, a jednak.
Złożyłem wymówienie, zanim znalazł tego dyrygenta i poczułem ulgę. Zawsze źle się czułem pośród zdrajców i dwulicowców. Moje apele z Chicago i Johnstown o integrację chórów, konsekwencję repertuarową, zaniechanie rywalizacji, bo chórów coraz mniej, nabór młodych posypały się, jak groch o ścianę. Po prawie dziesięciu latach zniknęło z mapy Siódmego Okręgu klilka chórów. Szkoda. Związek Śpiewaków Polskich w Ameryce i Kanadzie jest jedną z najstarszych organizacji. Powstał w 1889 roku. Po co to napisałem? A, no po to, że zaczynam nie bardzo rozumieć, dlaczego działacze społeczni, którzy ponoć nie mają żadnych profitów tak uparcie trzymają się tych krzeseł i tak zaciekle walczą o swoje pozycje, funkcje itp. Moja praca też była społeczna (dla ciekawych: wynagrodzenie roczne Dyrygenta Generalnego Związku, jakie otrzymywałem wynosiło:… $200 – dwieście dolarów. Powtarzam – roczne. Więc wszystko w tej materii, to społecznikostwo)
Jest początek XX wieku. Polscy emigranci skupieni w organizacjach nabywają przepiękny obiekt zwany „Prospect Hall”, na Brooklynie. Wspaniałe, stylowe wnętrze, piękna scena, balkony, mnóstwo sal bocznych, cudowny hall wejściowy. To był Polski Dom. I cóż z tego? W końcu działalność tego „Domu” ograniczyła się do spotkań zarządu. Nieporozumienia personalne, brak umiejętności zarządzania spowodowały, że miasto zabrało „Dom”, wystawiając go na licytację. Polonijni „społecznicy” nie dali rady. No, tak, ale jak się dzisiaj zapuści głębiej w te tematy, to można usłyszeć przeróżne rzeczy na temat przekrętów, wykrętów, chytrości, pazerności, itp. Kupili Grecy. Ludzie, jakie cacko oni z tego zrobili, jakie krecą pieniądze. To się w głowie nie mieści. Nie uwierzycie: są jeszcze ludzie, którzy zasiadali w zarządzie owego Polskiego Domu i są w organizacjach i nie mają problemu, że doprowadzili do katastrofy.
Jakieś „Koło Demmokratyczne” zaciekle walczy o Polski Dom, podobno nielegalnie zagarnięty przez jakichś żydów, czy Bóg wie kogo, w Manhattanie. Potrafimy wiele wybudować, ale potrafimy też niezwykle umiejętnie zniszczyć własny dorobek.
Wojna polsko-słowiańska między Unią Kredytową, a Centrum Polsko-Słowiańskim rozwija się w nalepsze, podobno w imię „dobra Polonii” – takie jest hasło szefów Unii Kredytowej. Działacze społeczni z jednej i z drugiej strony walczą o swoje pozycje, aby móc nadal służyć Polonii; za darmo i w czynie społecznym; bez benefitów, bez nagród, bez możliwości kupienia domu o dwa procent niżej, bez wyjazdu na dobre wakacje, bez bonusów, bez możliwości mniejszego oprocentowania, bo niby mieszka się w tym domu, który się kupiło, ale się …nie mieszka. Hipokryzja, jakiej świat nie widział, ale hipokryzja na pograniczu przekrętu, a może i przestępstwa. Unia oskarża Centrum o malwersacje, Centrum oskarża Unię o to samo, plus samowolę i wtrącanie się w nie swoje sprawy. „Żądamy ujawnienia finansów Centrum”. Pani Kamińska nie chce ustąpić. A ja bym ustąpił, przecież to funkcja społeczna. Ósmego marca Centrum robi zebranie, aby ujawnić finanse. Dziś rozpoczynają się nawoływania, aby to zebranie zbojkotować. Pani Konarska szczytuje w hipokryzji. To własnie ta pani w swoich komentarzach postulowała, aby centrum pokazało swoje finanse. Teraz, w jednym z ostatnich nawołuje do bojkotu. Przewrotność do bólu. O co tu chodzi? Pani Iwono, – są jakieś szanse, że spotkamy się w Centrum 8 marca? Bardzo proszę, naprawdę chciałbym Panią poznać. To jak, – do zobaczenia? Mam coraz mniej czasu na pisanie.
A może by tak postawić pytanie: a jak tam kondycja naszego banku? Ile zarobiliśmy na inwestycjach? Jak się ma ten miliard dolarów i ile zarobił dla członków, którzy stworzyli potęgę tego banku? Wbrew temu, co się mówi, że to dyrektorzy są głównymi autorami tej potęgi. Podczas otwarcia na Maspeth padło, że wsród Polonii nie ma tzw. „foreclosure”. A może dlatego, że zanim ogłoszono „foreclosure” już ktoś zdążył kupić? Ja tylko pytam…Ale te inwestycje, to ciekawy temat, już z kilkanaście osób pytało mnie, czy może wiem, ile nasz bank zarobił na inwestycjach. Jedni pytają o inwestycje giełdowe, ktoś o inwestycje w Teksasie. A czy ja tam wiem, gdzie oni inwestują. Ale pewnie napiszą wyraźnie w raportach, co? Przecież to ludziska te pieniądze ciułają, to i wiedzieć piwninni, jak to jest rządzone i co się z tym dzieje.

• Polonia ~
• 9 komentarzy