sporek.com/blog

Jan Sporek 30 października, 2011

-Cześć Ewa, dawno cię nie widziałam. Chyba z rok. Czemu nie zadzwonisz?
-Cześć, Kasiu. A ty czemu nie zadzwoniłaś?
-Słuchaj, miałam tyle problemów. W pale się nie mieści.
-Co się dzieje?
-No wiesz, kilka miesięcy temu zanosiło się, że Edward odejdzie. Ktoś mi doniósł, że widział go w jakimś nocnym klubie z młodziutką siksą. Myślałam, że zwariuję. W dodatku on się jakoś tak dziwnie zachowywał. Zrobiam mu karczemną awanturę. Okazało się, że był z Maćkiem i tą jego nową, młodziutką „narzeczoną”. Ale i tak, ni stąd, ni zowąd zrobił się dziwnie tajemniczy; nagle zaczęło mu brakować pieniędzy nawet na głupią kawę z lampką wina, o kinie w ogóle nie było mowy. Nawet fimów nie wypożyczał. Pytałam, czy ma problemy w pracy, ale zaprzeczał.
-Może miał problemy, ale nie chciał mówić?
-Coś ty, on po prostu zdecydował się strasznie oszczędzać pieniądze, no mówię ci zrobił się sknerus, a mnie mało szlag trafił. Aż tu nagle mówi:
-Kasiu zabieram cię na Hawaje. Dasz wiarę?
-No widzisz, to facet miał konkretny plan. I polecieliście?
-Oczywiście, ale mówię ci, jakie problemy! Wyobraź sobie, że zaginęły nasze bagaże. Zostałam z tym, co miałam w podręcznym bagażu; jakieś szorty do przebrania po wyjściu z samolotu i trochę rzeczy osobistych. Bagaże dotarły dopiero po dwóch dniach, a ja czułam, że siwieję z godziny, na godzinę. Telefony do linii lotniczych, no mówię ci, masakra.
-Skończyło się dobrze, co nie? – skonkludowała Ewa nieco smutnym głosem.
-No tak, bo w końcu walizki się znalazły, ale  słuchaj, przekopane, zwinięte, jak siano w stodole.
-I coś wam zginęło?
-Na szczęście nic, ale co się nadenerwowałam, to moje. Straciłam kilka lat życia.
-Ale potem już było ok? Wypoczęliście?
-No, proszę cię, – straszna z ciebie optymistka. Co to za wypoczynek? Wiesz, jaki jest Edward, – on by się kochał całą dobę. Łaziłam niewyspana, bo jak mu odmówić. To leżałam w dzień padnięta na plaży. A on taki niewyżyty, to jeszcze zabierał mnie na łódkę i płynęliśmy w jakieś szczeliny między skałami i znowu chciał się kochać. Ale słuchaj, to jeszcze nic. Kiedyś nakryli nas tubylcy. Byliśmy jakieś sto metrów od brzegu, a tu patrzę na naszym kocu rozsiedli się w najlepsze i piją tę swoją wódę i śmieją się z nas. Zanim dopłynęliśmy do brzegu porwali moją torebkę, Edka dżinsy i tyleśmy ich widzieli. Kazałam Edwardowi zgłosić to w recepcji. Wezwali policję, – zeznania, jakieś śledztwo. No, koszmar. Ale ci powiem, że to jedzenie było takie do dupy, że mi się odechciewało w ogóle schodzić do tej restauracji. To jeżdziliśmy gdzieś do miasta, bo Edward wynajął samochów, ale to znowu dodatkowe pieniądze i kłopot. Edziu był jednak cholernie cierpliwy. Aż tu nagle wracamy kiedyś z nocnej balangi, a w recepcji wiadomość, że Edward musi natychmiast wracać, bo potrzebuje go firma i to bardzo. Do końca wakacji jeszcze pełne dwa dni. Edek zadzwonił do firmy i prosił, żeby mu podarowali te dwa dni. Ale nie było mowy, – chcieli go widzieć już na drugi dzień. No i musieliśmy skrócić i zamiast dziesięć dni byliśmy tylko osiem, psiakrew. Byłam bliska apopleksji. Nienawidzę tej jego firmy.
-No, ale w końcu byliście osiem dni, to niemało.
-Niemało, niemało. Jak masz opłacone dziesięć, to ma być dziesięć. Firma pootem Edkowi wypłaciła jakiś niespodziewany bonus za skrócenie wakacji, ale ja i tak byłam wściekła. Życie jest okropne, wiesz. Problem goni problem. Czasem można się załamać.
-No, jest okrutne, to prawda – skonkludowała Anna głosem jeszcze smutniejszym, niż poprzednio.
-A co u ciebie? Coś się dzieje, coś się wydarzyło? Fajnie ci w tym czarnym golfie.
-U mnie?- znów  tym smutnym głosem zapytała Ewa.
-Zmarła mi matka…

• Ogólna ~
• 5 komentarzy