sporek.com/blog

Jan Sporek 1 września, 2014

Cztery lata temu, w 2010 roku, pisałem regularnie, w każdą środę felietony do Nowego Dziennika, aż do czasu, kiedy 4 grudnia, 2010, niejaki Adam Włodyka, z New Jersey (jeśli to nie jest pseudonim…?)  zadzwonił na dyżur dziennikarski i poskarżył się red. Andrzejowi Dobrowolskiemu, że „…Sporek ze swoimi poglądami powinien raczej pisać w Gazecie Wyborczej”.  (wszyscy, którzy znają mnie i moje poglądy dziwili się setnie). Pan Włodyka natomiast „zjechał” mnie strasznie za felieton pt. „Nie dla mnie ten kryzys”. Tego samego dnia red. Dobrowolski odebrał telefon od innego czytelnika, niejakiego Henryka Malinowskiego, który po roku mojego pisania „…zdziwił się, że Janusz Sporek pisze dla N. Dziennika” (wygląda na to, że przez cały rok nie miał tej gazety w ręce) i stwierdził, że moje pisanie mu się nie podoba. Andrzej Dobrowolski nie skomentował, ale tydzień później Janek Latus (naczelny) nie przyjął już mojego następnego felietonu. Tymczasem 24 grudnia, w wydaniu świątecznym ukazała się rozmowa z Czytelnikiem, Tadeuszem Żurkiem z Brooklynu, który powiedział, co następuje: „Jestem zdziwiony, że tyle osób uważa pana Sporka za ‘duże zło’. Ci ludzie są ślepi. Przykro mi, że człowiek wyjątkowo mądry, który wiele zrobił dla Polonii jest tak krytykowany”. Pełniący dyżur red. Marcin Żurawicz też nie podjął się skomentowania opinii czytelnika. Natomiast 14 stycznia, 2011 roku na dyżurny telefon zadzwonił pan Stanisław Wieczorek z Brooklynu i powiedział red. Januszowi Szlechcie: „Janusz Sporek jest animatorem życia polonijnego na polu muzycznym, ale nie tylko. Jest on autentycznym, charyzmatycznym przywódcą Polonii. To przecież dzięki niemu, dzięki jego desperacji „Wall Street Journal” – mam nadzieję – nie będzie więcej pisał o ‘polskich obozach koncentracyjnych’. Zapewne jego teksty były dla kogoś niewygodne, więc musiały zniknąć”. Zacny mój „kolega’, Janusz Szlechta postanowił tę wypowiedź skomentować i zrobił to mniej, więcej tak: „Janusz Sporek, jest świetnym działaczem i znaczącą postacią w Polonii… Wielu Czytelników zwracało nam jednak uwagę, że czasami w swoich felietonach przekraczał on granicę dobrego smaku…Stąd rozstaliśmy się, gdyż w pewnym momencie nie było nam po drodze”. Zdałem sobie sprawę z faktu, że mam do czynienia z zawodową zawiścią i tzw. „kolega po fachu” niczego innego nie mógł wymyśleć. Tym bardziej, że nie on mnie zatrudniał i nie z nim musiałem się rozstać… Jakoż red. Jan Latus, będący wówczas Naczelnym N. Dz. sprostował w swoim „edytoriale”, że wprawdzie nie znalazł w moim pisaniu „przekraczania granic dobrego smaku”, to jednak musi zakończyć naszą współpracę, bo …”pouczam Polonię”. No, więc, jak nie kijem, to „palem”, jak powiedział o palmie miłościwie panujący prezydent. Miało być fajnie, sporo Czytelników zaczytywało się w moich felietonach, ale skończyło się, jak zwykle. Janek Latus nie ustrzegł się odmówienia opublikowania jednego z moich felietonów (trzy dni po katastrofie smoleńskiej); pamiętamy, że katastrofa miała miejsce w sobotę, a moje felietony ukazywały się w środy. Jan Latus stwierdził wówczas, że „za dużo już o tym Smoleńsku”. Można i tak. Co by nie mówić, to mam tę przewagę nad wszystkimi dziennikarzami i „dziennikarzami”, że jako dziennikarz pracowałem we wszystkich mediach polonijnych: gazety, radio (wszystkie rozgłośnie, jakie istniały w N. Jorku)  i telewizja. Piszę o tym również z tego powodu, że rozeznanie moich „chlebodawców” z N. Dz., a i Czytelników w tamtym czasie w tematach, które poruszałem było, lekko mówiąc, mizerne. Intelektualnie ich po prostu wyprzedzałem i mówię to bez kozery. Pamiętam burzę komentarzy na stronie internetowej N. Dz. po wspomnianym wyżej felietonie „Nie dla mnie ten kryzys”. Przewidywałem wówczas, że spory procent ludzi będzie wchodził do tzw. MLM – Multi Level Marketing, bo ani z zarobionych pieniędzy, ani z przyznanych emerytur wyżyć nie dadzą rady. Komentarze „kochających” mnie Czytelników odżegnywały mnie od czci i wiary, głównie zaś w oparciu o wredną notatkę autorstwa Matyszczyka i Chmielewskiego pod moim życiorysem, jako kandydata do rady dyrektorów Unii Kredytowej, mówiącą, że ogłosiłem bankructwo. W tamtym czasie owa „zagrywka” tych dwóch geniuszów miała być piłą łańcuchową podcinającą mi nogi w kandydowaniu do rady. Bali się mnie, jak ognia. Stało się akurat odwrotnie – wygrałem wybory. I oto, cztery lata po tym wszystkim natrafiam na artykuł w Forbes, podkreślam FORBES, nie Nowy Dziennik, nie Super Express, czy Polska Gazeta, FORBES, którego autor, jakby skopiował mój felieton z 2010 roku, a w każdym razie jego główny zamysł. Jak przystało na dziennikarza piszącego dla Forbes’a udokumentował swoje pisanie rozmową z „naocznymi” świadkami. Kto nie wierzy, może przeczytać sam: http://www.forbes.com/sites/robertlaura/2014/08/29/would-you-join-a-multi-level-marketing-company-for-retirement-income/

A ja chcę powiedzieć, że właśnie w MLM dorabiam do mojej codziennej pracy. Wszystkie znaki na niebie i ziemi mówią, że nasi przemądrzy wodzowie narodów doprowadzą ostatecznie do tego, że pieniędzy dla emerytów zabraknie, bo przecież oni – rządcy – muszą przykrywać dziury budżetowe. A Polonusy, starym zwyczajem krytykujcie, ujadajcie, nienawidźcie. To wychodzi Wam najlepiej. Przepraszam, jestem niesprawiedliwy, chodzi o tych „dyżurnych” krytykantów typu Włodyka, czy Malinowski, dzięki którym nie można pisać w gazetach, tak, jak pisać się powinno. W cenie są infantylne dowcipy, albo bezpłciowe artykuły o niczym. Ale to też kwestia „naczelnych”, albo właścicieli gazet, bo to przecież oni „ustawiają” profil swoich dzienników.

• Polonia ~
• 2 komentarze