sporek.com/blog

Jan Sporek 20 lutego, 2012

Whitney Houston… i już nie trzeba było nic dodawać. Clive Davis, odkrywca jej talentu, producent i mentor artystki powiedział: „You wait for a voice like that for a lifetime” –Na taki głos czeka się całe życie. A potem rozwinął: „You wait for a face like that, a smile like that, a presence like that, for a lifetime. And when one person embodies it all, it takes your breath away.”  Czekasz na taką twarz, na taki uśmiech i taką prezencję całe życie. I gdy  widzisz, że to wszystko posiada jedna osoba, zatyka ci oddech.
Whitney, jak wszyscy czarni wokaliści amerykańscy była idolem wszystkich ras zamieszkujących Stany Zjednoczone. Jej głos określano słowem “unparalleled” – nieporównywalny, niepowtarzalny, nie do podrobienia. Była idolem milionów ludzi na całym świecie. Podczas mojego pierwszego pobytu w Stanach jej wielkim przebojem była piosenka „Greatest Love of All”, zaczynająca się od słów: “I believe the children are our future” – Wierzę, że dzieci są naszą przyszłością. Mimo bardzo młodego wieku, śpiewała ją z niezwykłą dojrzałością. Jej głos urzekł mnie bezdyskusyjnie. Nagrywałem na walkmana wszystko, co było przez nią śpiewane, żeby to mieć, gdy wrócę do kraju i w obawie, że nie wszystko usłyszę z radia. Zakochałem się w jej głosie od pierwszej piosenki, jaką usłyszałem. Potem zakochałem się w jej wyglądzie, gdy ujrzałem ją w telewizji. Była bez wątpienia jedną z najpiękniejszych kobiet świata, a z Halle Berry absolutnie okupowały tron najpiękniejszych czarnoskórych. Gdy wróciłem do Ameryki, kupowałem płyty z piosenkami Whitney, ale tylko te wersje, które miały drukowane teksty i uczyłem się na jej piosenkach języka.
Miała prawie wszystko. Dlaczego “prawie”? Bo spotkała na swojej drodze rapowca Bobby Browna, który z tego “wszystkiego” o czym mówił Clive Davis począł odbierać stopniowo, ale konsekwentnie poprzez narkotyki, alkohol, przemoc, brutalność i zwykły prymitywizm. To on wyrządził najwięcej szkody w osobowości Whitney i choć dał jej córkę, Bobbi Kristinę, to jednak to, co zabrał zdewastowało osobowość piosenkarki nieodwracalnie. Zdewastowało nie tylko w kwestii pójścia w nałogi narkotyczno-alkoholowe, ale również w kwestii utraty tego fenomenalnego głosu. Dlatego właśnie rodzina nie zgodziła się na jego udział w pogrzebie. Ostatecznie jednak wyraziła zgodę, ale ograniczyła liczbę jego gości do dwóch osób. Bobby postanowił nawet po śmierci swojej byłej żony być niesubordynowanym rapowcem i przyprowadził… dziewięć osób. Przepychanki z ochroną. W końcu się wycofał. Pozostał niesmak.
Zawsze, od samego początku ich małżeństwa zastanawiałem się, co Whitney odbiło; miała wszystko – kilka oktaw fenomenalnego głosu i talent, urodę i modelową figurę, a wyszła za mąż za kogoś, kto w niczym do niej nie pasował, nie dorastał jej do pięt i zamiast rękoczynów winien czyścić Jej buty i przynosić śniadania do łóżka. Dostrzegała swoją tragedię. Jestem pewien, że “Didn’t We Almost Have It All” – Czyż nie mieliśmy prawie wszystkiego była piosenką do Jej męża.
Wyrastała od niemnowlęctwa w atmosferze miłości do muzyki i najwspanialszych wzorcow:
Matką Whitney jest Emily “Cissy” Houston – zdobywczyni Grammy w kategorii Soul i Gospel. Cissy śpiewała w chórkach takich gwiazd, jak Elvis Presley, Mahalia Jackson, Wishbone Ash i Aretha Franklin. Matką chrzestną była Aretha Franklin, wciąż żyjąca i koncertująca legenda czarnoskórej sztuki wokalnej. W dzień pogrzebu zaniemogła i nie zaśpiewała w kościele, jak było planowane. Cierpi na tzw. “leg spasms” – potwornie dolegliwe skurcze. Wieczorem Aretha miała jednak koncert w Radio City Music Hall, na Manhattanie. Lekarze zrobili swoje, – zaśpiewała. Na początku drugiej połowy usiadła do fortepianu i oddała hołd swojej córce chrzestnej śpiewając gospelową wersję największego przeboju Whitney, “I Will Always Love You” – Zawsze będę cię kochać. Ta właśnie piosenka był utworem powyżej którego Whitney nigdy się nie wzniosła, bo był po prostu doskonały. Ale był to też utwór, który w wykonaniu Whitney sprawił, iż żadna piosenkarka nie wzniosła się tak wysoko, jak Ona.
Kuzynką Whitney jest znakomita piosenkarka Dionne Warwick, której piosenka “What the Friends Are For” konkurowała z przebojami Whitney w latach 80tych. I siostra Dionne, Dee Dee Warwick. Te dwie kuzynki z matką Whitney stworzyły legendarne trio “Gospelaires” i robiły furorę w teatrze Apollo.
Whitney skupiła w sobie wszystko, co miała jej rodzina i jeszcze to, co ma Aretha Franklin. Cała jej twórczość wokalna jest niemożliwa do zapomnienia. Pozostanie. Któż może też zapomnieć figlarnie zmarszczony nosek w jej dziewczęcym uśmiechu, fantastycznie emitujące słowa usta. Whitney robiła z głosem, co chciała. Kiedy w 1991 roku zaśpiewała hymn amerykański na otwarcie “Superbowl”, na stadionie w Tampa (Floryda), Amerykę zelektryzował jej głos i do dziś opisuje się ten moment, jako “rousing rendition” – ekscytujące, porywające i powalające wykonanie. Nigdy nie usłyszałem amerykańskiego hymnu w tak fenomenalnym wykonaniu i do dziś wbija mnie w fotel, gdy słucham tego na youtube, gdy w końcówce, na słowie “free” wydaje się, że już wyżej zaśpiewać się nie da, a Whitney wznosi ręce w górę i atakuje niebotyczny dźwięk. Z jakąż lekkością wyśpiewała ten, skądinąd niesamowity utwór, bo hymn amerykański ma w sobie coś niezwylego. I ten figlarny uśmiech Whitney – uśmiech dziewczynki, która kocha śpiewać.
Przez cały tydzień, a i dzisiaj, dzień po pogrzebie wszystkie stacje telewizyjne zaczynały przerwy reklamowe od conajmniej kilku taktów jakiejś piosenki Whitney. Nadawano mnóstwo programów wspomnieniowych. Whitney była wszędzie. Gubernator New Jersey, Chris Christie ogłosił, że flagi na bydynkach rządowych mają być opuszczone do połowy, bo Whitney była ikoną pop kultury i reprezentowała New Jersey. Oczywiście stała się ta decyzja od razu wielką kontrowersją. Choćby dlatego, że flagi do połowy masztu były i nadal są “przywilejem” wojskowych i polityków. Więc niech twórcy prawa i wszelkiej legislacji pomyślą, jak oddać hołd komuś, kto, tak, jak Whitney Houston jest niepowtarzalny, genialny i niedościgniony w tym, co robi.
Podczas nabożeństwa żałobnego hołd piosenkarce oddali: Stevie Wonder, Alicia Keys i R. Kelly, oraz wspaniali wykonawcy gospel: BeBe and CeCe Winans, Donnie McClurkin i Kim Burrell.
Kevin Kostner, w pełnym wzruszenia pożegnaniu powiedział m. inn: “Whitney, jeśli mnie teraz słyszysz, to chcę ci powiedzieć, że byłaś nie tylko wystarczająco dobra, ty byłaś znakomita. (Kostner mówił tu o wątpliwościach, jakie mieli producenci filmu “The Bodyguard” obsadzając Whitney w roli głównej, gdy i ona sama zastanawiała się, czy będzie wystarczająco dobra). I Kostner dodał: “Całe studio filmowe zakochało się w  niej”.
Ten, znany z ról mocnych facetów aktor przerywał co chwilę swoją mowę, próbując opanować wzruszenie: „Wielu wiodących aktorów (facetów) mogło zagrać moją rolę, ale ty, Whitney byłaś jedyną kobietą, która mogła zagrać Rachel”.
I dalej: “Idziesz teraz, Whitney, eskortowana przez armię aniołów do swojego Ojca Niebieskiego. Kiedy przed Nim zaśpiewasz, nie martw się – będzie wystarczająco dobrze”.
Kostner i Houston mieli jedną rzecz wspólną w ich życiu – byli babtystami. Oto słowa aktora:
“Kościół był centrum naszego życia towarzyskiego w młodości. Śmialiśmy się z Whitney wspominając, że kościół mógł być dla nas również miejscem wielu problemów wychowawczych, zwłaszcza, gdy w pewnym wieku pozwolono nam siadać w ławkach z rówieśnikami, a nie z rodzicami.  Wspominałem z nią i śmialiśmy się, jak nieraz byłem wyciągany z mojej ławki za szepty z kolegami, albo przesyłanie liścików. Moje stopy nie dotykały posadzki, gdy mój ojciec wyprowadzał  mnie z kościoła na oczach wszystkich. Sądzę, że wtedy i ksiądz modlił się za mnie. Mogę sobie wyobrazić Whitney w tamtych młodych latach, biegającą wokół, znającą wszystkich i znającą problemy swoich rówieśników. Z tym jej czarującym uśmiechem”.
Przemówienie Kostnera było jednym z najwspanialszych epitafiów na cześć Whitney. Emocjonalne i szczere. http://blogs.wsj.com/speakeasy/2012/02/19/kevin-costners-speech-at-the-whitney-houston-funeral/

„Ostanie słowo” należało do Whitney; – kiedy wyprowadzano trumnę z kościoła w głośnikach zabrzmiała Jej najwspanialsza piosenka: „I’ll Always Love You”.
Wspominając, posłuchajmy kilku wykonań tej cudownej wokalistki.
Hymn amerykański:
http://content.usatoday.com/communities/gameon/post/2012/02/video-whitney-houston-sings-national-anthem-at-1991-super-bowl/1#.T0HHk3mwnQ0

“I  Have Nothing”, ze scenami z filmu “The Bodyguard” – video pokazuje nie tylko fenomenalny talent Whitney, ale i Jej niebywałą urodę. Jak powiedział K. Kostner: “Była piękna, jak kobieta może być piękną”, a człowiek zastanawia się pełen żalu: czemu tak jest, że ktoś tak cudny, tak niewiarygodnie utalentowany umiera tak młodo i tak bezsensownie: http://www.enstarz.com/tv/whitney-houston-i-have-nothing/13.html

“I’ll Always Love you” – ścieżka dźwiękowa z “The Bodyguard” http://www.enstarz.com/tv/whitney-houston-i-will-always-love-you/11.html

Inna, jakże jednak fantastyczna wersja “I’ll Always Love you”. Whitney robi z głosem co chce, a głównie to, czego inne piosenkarki nie są w stanie robić: http://www.enstarz.com/tv/whitney-houston-i-will-always-love-you/11.html

Czyż trzeba sie dziwić, że chóry niebiańskie to najwspanialsze chóry, nad chórami?
Od Marii Callas i wszystkich przed nią, do Pavarottiego, a potem Kiepury, Paprockiego, Niemena, Villas, Jarockiej, Sinatry, Houston…
Odeszła wielka diva amerykańskiej piosenki. Będzie jednak długo żyła wśród nas tym, co po sobie zostawiła. Szkoda, że miłość i uwielbienie ze strony fanów nie wynagrodziły Jej braku miłości, szacunku i uwielbienia ze strony męża; szkoda, że ostatecznie została sama w hotelowym pokoju, że biorąc lekarstwa pozostała bez kontroli i opieki najbliższych. Niech śpiewa w niebiańskich chórach, Niech dobry Bóg da Jej wiekuisty spokój w nagrodę za to, co dawała nam.

• Muzyka ~
• 3 komentarze