sporek.com/blog

To jeden z komentarzy pod poniższym artykułem. Ale teraz nie wiem, czy dotyczy Oskarów, czy sytuacji w Unii Kredytowej? Sądzę, że właśnie o Unię chodzi, więc rozwinąłem ten komentarz w tytule. Paradoks ściga paradoks. Szef rady dyrektorów, Krzysztof Matyszczyk wybiera ludzi do tzw. Komisji Nominacyjnej, na której przewodniczącą mianuje Marzenę Wierzbowską, która jest aktualnym członkiem rady dyrektorów, a więc podlega Matyszczykowi, a, żeby było śmiesznie, to Krzysztof Matyszczyk jest kandydatem, ponieważ kończy mu się kolejna już (szósta, albo siódma, – pogubiłem się), kadencja w radzie dyrektorów (taki “wieczny dyrektor”). Śmieszności temu faktowi dodaje również to, że inna, kandydująca, Małgorzata Wądołowska, też zasiada obecnie w radzie i też kończy się jej kadencja. Czy Wierzbowska, jako przewodnicząca Komisji Nominacyjnej zagłosowałaby przeciwko kandydaturze szefa, albo koleżanki? Pytanie retoryczne. Komisja pod wodzą Wierzbowskiej, to czysta kpina z Członków ciułających pieniądze w Unii, która w nagrodę daje nam od 0.00% do 0.08%. Tak gospodarzą obecne władze naszej Unii. Dwóch prawników na etatach i ponad 700 tysięcy wydane na porady. Nikt nie wie, ile kosztowały wyprawy do Australii i innych ciepłych krajów. W radzie mamy “dyrektorów” mówiących sześcioma (podobno) językami, notorycznie niepotrafiących sklecić zdania w języku angielskim i niemających kompletnie nic do powiedzenia podczas obrad. Sąd nakazał zwołać zebranie specjalne, ale rada (jak trybunał konstytucyjny, przeciw Sejmowi w Polsce), ma gdzieś postanowienia sądu i takiego zebrania nie zwołuje. A nie zwołuje wyłącznie dlatego, że są wnioski o usunięcie kilku dyrektorów z tej rady, która w zamian ogłosiła natomiast, że zebranie sprawozdawczo-wyborcze odbędzie się na … Staten Island. A tam niewielka Polonia, zaś dojazd z Greenpointu, to koszty benzyny, plus 15 zielonych za most (Verrazano Bridge). Zebranie odbywać się będzie dokładnie w czasie, gdy Związek Śpiewaków Polskich będzie miał swoją, doroczną konwencję.

A co widzimy w gazetach? Otóż zalewają nas zdjęcia Małgosi Wądołowskiej towarzyszące wywiadowi o stypendiach (właśnie w poprzednim artykule napisałem, jaki to paradoks, te stypendia). Małgosia jest fotogeniczna i wypada świetnie, ale to jest reklama kandydatki. Kto za to płaci? Sami sobie odpowiedzcie.

Znam kilkoro dyrektorów jeszcze z czasów, kiedy sam byłem członkiem rady i niestety, waliłem głową w mur. ALe bardzo żałuję i ubolewam nad faktem, że jedyny w tym gronie, godny zaufania dyrektor, kończy swoją kadencję i postanowił nie walić już głową w mur, co jest o tyle wytłumaczalne, że jak się jest jedynym przeciwko dziesięciu, to głowa może roboleć. Myślę tu o Zygmuncie Staszewskim. Należą mu się jednak podziękowania, za to, że wytrzymał trzy lata. Mnie, kiedy tam byłem udało się tylko doprowadzić do likwidacji tzw. “Secret shoppers”, którzy psuli krew paniom i panom z okienek i zza biurek. Zwykli donosiciele, których Unia opłacała pieniędzmi Członków; doprowadzić do wypłat dywidend i to w istotnych kwotach (nigdy tego już nie powtórzono). Udało mi się też nie polecieć za bocianami, ani w zimie, ani w lecie i udało mi się przez trzy lata wydać nieco ponad 300 dolarów społecznych pieniędzy z dyrektorskiej karty kredytowej, co – w zestawieniu z dyrektorami pokrywającymi sobie przejazdy na wyciągach narciarskich w Aspen, Colorado, czy innych kolacyjek dla znajomych, pod płaszczykiem “spotkań biznesowych” i wydatkach zbliżonych do maksimum na karcie, czyli 10 tysięcy, spowodowało, że w statystykach NCUA zostałem zapisany, jako najbardziej oszczędny dyrektor tamtej kadencji (2009 – 2012). Orderów z tego nie ma, ale jest czyste sumienie i spokój w patrzeniu w oczy tym, którzy w Unii składają swoje oszczędności.