sporek.com/blog

Jan Sporek 15 marca, 2020

Od dawna mówi się, że Polonia nie ma tu żadnych wpływów, żadnego znaczenia w kwestii politycznej. Po tym, jak niektóre organizacje i niektórzy ludzie, organizacje i instytucje polonijne działali podczas kampanii wyborczej mec. Platty, w wyborach do senatu stanu Nowy Jork, nie mam żadnych wątpliwości, – nie mamy szans na umocowanie Polonusa we władzach politycznych ani stanu, ani kraju. Może uda się to komuś, kto się tu urodził, ale nie komuś, kto wywodzi się z emigracyjnej Polonii skupionej wokół Metropolii nowojorskiej; zawiść, zazdrość, kompleksy. Ale, czy tylko o płaszczyznę polityczną chodzi? 

Nie spodziewajcie się, że będę pisał “ciepłymi” słówkami. Od 30 lat widzę degradację polonijnego środowiska na tle wypinających piersi do odznaczeń, za “wybitną działalność” dla Polonii, dyrektorów Unii i Centrum Polsko-Słowiańskiego. Apeluję i zwracam się do polonijnych organizacji, szczególnie właśnie tych dwóch: Polsko-Słowiańskiej Federalnej Unii Kredytowej i Centrum Polsko-Słowiańskiego;

Jeśli w swoich programach, planach i zamierzeniach nie ujmiecie poważnej opieki nad polonijną kulturą, edukacją, kościołami, jeśli nie uświadomicie sobie, że Polonijne organizacje walczą o przetrwanie, to będziecie musieli wziąć na swoje sumienie śmierć polonijnych kościołów, polonijnej kultury, polonijnego sportu. Pod koniec mojej kadencji, 2009-2012, na jednym z zebrań rady dyrektorów, w którym uczestniczyłem zaproponowałem sporządzenie listy najbardziej aktywnych organizacji polonijnych i przeznaczenie na ich działanie konkretnych kwot oraz przekazywanie ich każdego roku bez łaskawego czekania, aż prezesi, czy zarządy tych organizacji wystąpią z błaganiem o łaskawe dofinansowanie ich działalności, co ostatecznie kończy się nie łaskawym przyznaniem niewielkiej sumki i oczekiwaniem na wdzięczność. Niestety, bez skutku. Ówczesny prezes i jego świta tak byli zafascynowani usunięciem z rady pięciu dyrektorów i dyrektora wykonawczego, i tak byli skupieni, na ich nowym problemie, czyli, jak kopnąć w tyłek usłużnych wykonawców tego wrednego planu,- Wysockiego, Łuczaja i Welenca, że w ogóle nie podjęli tematu. Ja już się wtedy nie liczyłem, – z grupy Tomasza Bortnika,( którego częściowo obarczam winą za tamtą sytuację z wiosny, 2012), zostałem w radzie sam przeciwko dziesięciorgu bezkrytycznych sługusów Matyszczyka. Rada dyrektorów w tamtych czasach przypominała dwory królewskie średniowiecznej Europy, gdzie oprócz intryg nie istniały żadne inne problemy, a tym bardziej, żadne inicjatywy. Dla świętego spokoju realizowano stare stereotypy, ale za kulisami obmyślano, jak pozbyć się tego, jak wywindować tamtego i, jak zadowolić dyrektora wykonawczego, żeby był usatysfakcjonowany zarówno z kilkuset tysięcy dolarów pensji, jak i z sążnistych bonusów “na kupno karpia”. Mimo totalnej ignorancji ze strony Unii Kredytowej, ja swoje zrobiłem; wprawdzie nie jeżdżę maserati, nie mam kilku domów na Greenpoincie, nie dostawałem informacji, które domy idą pod młotek, żeby kupić je za grosze, nie mam wyremontowanego za unijne pieniądze domu w górach, ale zachowałem honor, uczciwość i pozostawiam za sobą ogromny dorobek, któremu nieprędko ktokolwiek będzie mógł dorównać. Unia, pod wodzą, od ponad 20 lat panującego Matyszczyka ignorowała wszystkie moje przedsięwzięcia, – bo byłem prywatnym biznesem. I to tłumaczenie jest totalnym kłamstwem.

Jeśli dyrektorzy Unii Kredytowej nie pojmą wreszcie, jaka jest ich misja oprócz siedzenia w wygodnych fotelach raz w miesiącu, żarcia na potęgę smacznych cateringów, albo przejeżdżania członkowskich pieniędzy na wątpliwej wartości sesje strategiczne i włóczenie się po drogich hotelach, latania samolotami, zamiast organizować te sesje, (jeśli już takie konieczne), w odległości możliwej do pokonania samochodem, to właśnie dyrektorzy naszej Unii będą musieli wziąć na siebie całą odpowiedzialność za degradację życia polonijnego w Metropolii. Zastanawia mnie pakowanie pieniędzy w Radio Rampa, które jest prywatną firmą (w trzech postaciach i wszystkie trzy otrzymują pieniądze z Unii). Swoista “tuba” Unii Kredytowej dotowana jest systematycznie i bez proszenia, a organizacje “none for profit”, mające konkretne osiągnięcia na niwie kultury i sportu muszą błagać o łaskawą pomoc, łaskawych dyrektorów. Słuchałem wywiadu z dyrektorem Chmielewskim, stojąc w kolejce do aksy, a potem odczekałem do końca w wygodnym fotelui. Ludzie, usłużna dziennikarka nie zadała ani jednego “trudnego” pytania. Chmielewski rozhuśtał się o sukcesach chicagowskich oddziałów, ale nie usłyszał pytania, skąd się biorą pieniądze na spłaty pożyczek w Wietrznym Mieście i czy naprawdę jest, aż tak dobrze? To jest dziennikarstwo w jedną stronę i wyłącznie za pieniądze. Górale mówią: Łojciec, chwolom nos. Kto? Wy mie, a jo wos.

Takich wywiadów nie da się po prostu słuchać A tymczasem Józef Pałka ma poważne problemy w kontynuowaniu fantastycznej pracy z polonijną młodzieżą, w większości działając społecznie; Janusz Młynek to samo, a obydwaj mają sukcesy na skalę amerykańską i światową. Polonijne chóry;-; zostało ich już tak niewiele, a sto lat temu działały bez Unii Kredytowej i było ich ponad trzysta, Gdy Unia powstawała, w nowojorskim Okręgu SIódmym chórów było prawie dwadzieścia, – dziś jest, uwaga… SZEŚĆ. Na 125-lecie istnienia Związku Śpiewaków Polskich w Ameryce (trzeciej, co do długowieczności polonijnej organizacji i pierwszej stricte kulturalnej chroniącej język i pieśń polską), dyrektorzy łaskawie dofinansowali koncert i bankiet “potężną” kwotą TRZECH TYSIĘCY ZŁOTYCH. Setną Rocznicę istnienia i działalności nowojorskiego, Siódmego Okręgu Śpiewaczego tzw. “Nasza Unia” “wsparła” kwotą… TYSIĄCA dolarów – sześć chórów w czterech stanach. Śpiewacy kultywujący polskość społecznie, bez wynagrodzeń, pokrywający koszty strojów, kopiowania nut, pracy dyrygenta, wynajęcia sal, etc. A tymczasem “Tuba” otrzymuje, co miesiąc pokaźne kwoty tylko po to, żeby być tubą. Śmiem twierdzić, że dopóki Unią rządzić będzie duet Matyszczyk-Chmielewski, Polonia nie ma szans na rozwój. Oni wolą przejeździć 800 tysięcy dolarów na “szkolenia”, niż przeznaczyć te pieniądze na działalność polonijnych organizacji. Wolą prowadzić Unię w politykę i wydawać ogromne pieniądze na budowanie swoich koneksji, kompletnie bez pożytku dla członków. Prowadzą absolutnie błędną politykę “nowych oddziałów” i czarują nas sukcesami Chicago. Ci dwaj panowie robią, co sobie zaplanowali, ale w radzie jest jeszcze dziesięciu dyrektorów, którzy obiecywali uczciwość. Obudźcie się panowie i panie. Zbyt poważne pełnicie funkcje i powinniście swoje działania i zachowanie dostosować do ważności tych funkcji.

Jeśli dyrektorzy Centrum Polsko-Słowiańskiego nie sprecyzują poważnego programu rozwoju i wspierania polonijnej kultury będą musieli tę samą winę za jej wymarcie przyjąć na siebie. Jak to się dzieje, że jeśli jakiś “prywatny działacz” nie zrobi wydarzenia kulturalnego, to tzw. Polsko-Słowiańskie Centrum Kultury zarasta pajęczyną? A, jeśli już ktoś wymyśli, jakąś imprezę, to musi zapłacić za wynajem, chyba, że nie sprzedaje biletów i pozwala widowni wejść za darmo, ale wtedy trzeba pokryć supera. Pytanie rodzi się, aż nadto bolesne? Jak mają egzystować chóry, teatry, kabarety, zespoły muzyczne, jeśli nawet z koncertu nie mogą mieć dochodów? Takie myślenie mogą reprezentować tylko ludzie, którym kultura jest kompletnie nieznana, albo kompletnie obojętna.

Muszę wspomnieć też ostatnie pociągnięcia Konsulatu Generalnego RP. Po popisach ostatniego konsula, Macieja Golubiewskiego w kwestii Pomnika Katyńskiego, jego następcy skompromitowali się totalnie odmawiając możliwości zrobienia koncertu moniuszkowskiego w zacnych komnatach polskiej placówki dyplomatycznej, w zamian oferując TYSIĄC dolarów na zrobienie tego koncertu “gdziekolwiek indziej”. “Spożytkowanie” owego tysiąca dolarów obłożyli tak durnymi warunkami, że śpiewacy woleli nie czekać na te pieniądze i zrobili koncert własnymi siłami. Tysiąc dolarów do dziś nie wpłynęło z polskiej placówki dyplomatycznej na konto polonijnej  organizacji kultywującej polskość na ziemi amerykańskiej. Dlaczego chóry musiały błagać o możliwość koncertu? Bo konsulat od wielu lat dostępny jest jedynie dla chóru Angelus, którego twórca, Antoni Chróścielewski, bez litości “wykradał” śpiewaków z różnych chórów próbując zbudować sobie glorię twórcy polonijnej kultury. W efekcie osłabił kilka chórów, które dziś mają z tego powodu problemy. Polska placówka dyplomatyczna wynagrodziła te nikczemne zagrywki udostępnieniem swoich komnat na wiele lat i nie dopuszczając tam innych chórów, ani też połączonych chórów naszego Okręgu: New York, New Jersey, Connecticut i Pennsylvania. Chórzyści muszą przyjeżdżać za własne pieniądze, własnymi środkami transportu, organizować poczęstunki po koncertach za własne pieniądze.

Jak to wszystko się ma do wielkopańskiego stylu rządzenia dyrektorów Unii Kredytowej? Jak to się ma do bezplanowego rządzenia dyrektorów Centrum i jak to w końcu się ma do kompletnie niezrozumiałej polityki kulturalnej Konsulatu?

Powtarzam, to, co napisałem na początku tego “Alarmu”:

Będziecie odpowiedzialni przed historią za lekceważenie wysiłków ofiarnych Polonusów, próbujących ze wszystkich sił utrzymać język, kulturę i wiarę.

Ja już nie muszę niczego udowadniać, mnie już nie musicie ignorować, lekceważyć, ani też pomagać. Swoje zrobiłem. Uznał to w swojej Proklamacji odczytanej ze sceny Carnegie Hall, Assemblyman, Joseph Lentol. 

Bez kokieterii, bez kozery, bez chwalenia się: długo będziecie czekać na kogoś, kto tak bardzo i tak bezinteresownie będzie kochał polską kulturę, muzykę, pieśń.

Ale pewnie nie będziecie mieć problemu z ignorowaniem polonijnych działaczy i bezczelnym zmuszaniem ich do czołgania się przed wami o byle jaki grosz, żeby utrzymać tu polskość.Pieniądze w Unii są polonijne, nie dyrektorskie. Centrum pobiera składki członkowskie, konsulat – to pieniądze polskiego podatnika i jest dla Polonii; nie dla innych nacji, nie dla jakiejś diaspory; to jest polska placówka na obcej ziemi.

Szczęść, Boże Polonio.

• Polonia ~
• 6 komentarzy